مقایسه اثر روش های ارائه بازخورد افزوده پس از تلاش های موفق و ناموفق بر روی یادگیری و قابلیت شناسایی خطا در تکلیف تولید نیرو

مقدمه: نظریه راهنمایی نشان داد که دو اثر مثبت و منفی برای kr متواتر وجود دارد. اثر مثبت، راهنمایی حرکات به سمت هدف و اثر منفی، وابستگی به بازخورد افزوده است (1). از روش های ارائه بازخورد جهت رفع این وابستگی، ارائه بازخورد پس از کوشش های ناموفق می باشد که منجر به پردازش فعالانه اطلاعات ناشی از حرکت و جلوگیری از بلوک شدن بازخورد درونی می شود (2). علیرغم موفقیت این روش در کاهش وابستگی فرد، اما به دلیل غافل شدن از مسائل انگیزشی اخیرا روش دیگری برای ارائه بازخورد (بازخورد پس از کوشش های موفق) مطرح شده است که باعث درگیری فعالانه تر فراگیرنده در فرایند یادگیری و پیشرفت کارآمدتر الگوی حرکتی می شود (3). خطاها در مطالعات بازخورد نقش بارزی را بازی می کنند، و عقیده بر این است که کارکرد اصلی بازخورد اصلاح خطاهاست، این امر موجب گردید تا تحلیل خطاها توسط آزمودنی ها مهم تر گردد (4). امروزه تلاش متخصصان بر این است تا در امر آموزش راه های سریع تر و کم هزینه تری را برای رسیدن به یادگیری سودمندتر مهارت ها به وجود آورند. همچنین استفاده از اطلاعات درونی در تشخیص منابع خطا در غیاب بازخورد بیرونی که منجر به استقلال یادگیرنده از بازخورد افزوده می شود برای یادگیری بهتر مهارت ها امری حیاتی به نظر می رسد. بنابراین، هدف از مطالعه اخیر این بوده است تا، مشخص کند آیا دادن بازخورد به فراگیرنده پس از تلاش های خوب نسبت به تلاش های بد به یادگیری و قابلیت شناسایی خطای بهتری منجر می شود. روش شناسی تحقیق: طرح این مطالعه در مرحله اکتساب از نوع درون گروهی و بین گروهی و در مرحله یادداری از نوع طرح پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه شامل تمامی دانشجویان لیسانس دانشگاه رازی کرمانشاه بوده که از بین آنها 60 نفر بصورت داوطلبانه در این آزمایش شرکت کرده و به صورت تصادفی به سه گروه (گروه بازخورد مثبت، گروه بازخورد منفی، گروه کنترل) تقسیم شدند. ابزار شامل یک دستگاه دینامومتر و یک کرنومتر بود. در مرحله اکتساب ابتدا مقدار نیروی بیشینه آزمودنی ها اندازه گیری شد، سپس از آزمودنی ها خواسته شد تا 70% نیروی بیشینه را تولید کنند. در این مرحله آزمودنی ها 60 کوشش تمرینی را که در 6 بلوک جا داده شده بود، انجام دادند. همچنین در تمامی 60 کوشش تمرینی برآورد خطا را داشتند. 24 ساعت پس از مرحله اکتساب، آزمون یادداری انجام شد که آزمودنی ها 10 کوشش را انجام دادند. در مرحله اکتساب از تحلیل واریانس عاملی مرکب 3 (گروه ها براساس بازخورد) × 6 (بلوک های تمرینی) استفاده شد. در مرحله یادداری از روش تحلیل واریانس یک متغیره استفاده شد. همچنین از آزمون تعقیبی توکی هم در مرحله اکتساب و هم در مرحله یادداری استفاده شد. یافته های تحقیق: نتایج در مرحله اکتساب در مورد عملکرد و قابلیت شناسایی خطا نشان داد که در مورد کوشش های تمرینی (0.000p=)، و گروه (0.000p=) تفاوت معنادار می باشد. اثر تعاملی کوشش های تمرینی × بلوک برای عملکرد (0.346p=) معنادار نشد ولی برای قابلیت شناسایی خطا (0.000p=) معنادار شد. آزمون تعقیبی توکی نشان داد که، بین گروه بازخورد خوب و بد با گروه کنترل (0.000p=)، تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین نتایج در مرحله یادداری در مورد عملکرد و قابلیت شناسایی خطا نشان داد که بین گروه ها (0.000p=) اختلاف معناداری وجود دارد. نتایج آزمون توکی نشان داد که بین گروه بازخورد خوب و گروه بازخورد بد (0.030p=، 0.025p=)، تفاوت معناداری وجود دارد. بحث و نتیجه گیری: این تحقیق دو نتیجه در بر داشت. اولین نتیجه: اگر بازخورد پس از کوشش های خوب به فراگیرندگان ارائه شود یادگیری آسان می شود. یافته های این تحقیق با نتایج تحقیقات چی ویاکوفسکی و ولف (2002، 2005، 2007)، چی ویاکوفسکی و همکاران (2009) همخوانی دارد. نکات ناشی از این نتیجه: یادگیرنده های کوشش های موفق زمانی که فکر می کردند به هدف حرکت نزدیک شده اند درخواست بازخورد می دادند (ولف 2002). دوم، برتری بازخورد پس از تلاش های خوب می-باشد. این مورد به نظر می رسد در مقابل نظریه راهنمایی قرار گیرد، زیرا مطابق با این نظریه آزمودنی ها برای داشتن عملکرد بهتر باید زمانی بازخورد دریافت کنند که تلاش بدی از خود به جا گذاشته باشند. دومین نتیجه این بود که، دادن بازخورد پس از کوشش های خوب قابلیت شناسایی خطا را افزایش می دهد. دلایل این برتری احتمالا این است که: تخمین خطا یادگیرنده را تشویق می کند به بازخورد درونی توجه کرده و آن را با بازخورد بیرونی مقایسه کند. همچنین تواتر پایین بازخورد در گروه تلاش های موفق در بلوک اول تا آخر در مقایسه با سایر گروه ها ناشی از تشویق یادگیرنده ها در توجه به بازخورد درونی و مقایسه آن با بازخورد بیرونی شده که بدین صورت باعث استقلال یادگیرنده ها از بکار بردن بازخورد بیرونی می شود (مارتین و آنشل، 1995؛ سوینن، 1988؛ سوینن، و همکاران، 1990).